Zaadhandel op de Wittekade

Ook zo'n oude jeugdherinnering: de Wittenkade. Ooit ben ik begonnen met het houden van vogels. Als ik goed terug denk dan kwam het door vriend Bram; hij had een kooi en daarvoor kocht hij of kreeg hij twee grasparkieten, een groen mannetje en een  blauwgrijs popje zoals een vrouwtjesvogel werd genoemd; de vogels werden gekocht bij dierenhandel Seket in de Ten Katestraat, vlakbij de Jan Hanzenstraat waar ik jaren later met Lien ging wonen. Als kind had ik vaak bij Seket in de etalage staan kijken; mijn oma woonde in de Kinkerstraat, waar ik ook ben geboren en dat was eveneens vlakbij de Ten Katestraat.
Ik maakte op onze zolder in de Jos. Jittastraat een broedhokje voor dit stelletje; daarvoor hakte ik een rond stuk hout hol met de steekbeitels van mijn vader en maakte ik een ingang.
We legden houtwol op de bodem van het nestkastje zodat de eitjes zacht zouden kunnen liggen. Maar dat was helemaal niet de bedoeling van de parkieten. Het nestkastje beviel hen uitstekend en weldra begonnen ze aanstalten te maken om het in gebruik te nemen. Het vrouwtje ging toch aan de gang en haalde de houtwol naar boven en trok het uit het nest. Ik weet nog goed hoe ze verwoed trekkend opeens met houtwol en al op haar rug op de bodem van de kooi terecht kwam; ik moest daar wel zo ontzettend om lachen; een dolkomisch gezicht vond ik toen.
Het voer voor de vogels haalden we op de Wittenkade; daar moest ik aan denken toen ik vandaag met Roos over de kaart van Amsterdam gebogen zat op zoek naar de precieze plaats van de Noordermarkt.

Zuiderzeepad van Delfstrahuizen naar Lemmer

Zulk weer was het!

Gistermiddag kwamen we vrij vroeg weer terug van La Palma. Was een heerlijke vakantie geweest met lekker warm weer. We hebben vrijwel iedere dag in het zonnetje gelegen bij 20-23 graden celsius. Dus wel weer even wennen en snel alle kleren aan die we op de heenweg ook hadden gedragen.
Maar net als bij onze terugkomst uit Bilbao had ik een dringende behoefte om weer eens lekker aan de wandel te gaan. Dus wekker gezet op 5 uur en vroeg naar bed. Nou, de wekker heb ik niet hoeven te gebruiken, want voor die tijd was ik al uitgeslapen en wakker.
Boterhammen met kaas en roggebrood, thee gedronken, koffie en met een dikke winterjas aan de deur uit. Op het station zat als gewoonlijk de keurige jonge vrouw weer op de trein te wachten en groette mij vriendelijk als altijd.

Achterkant van Delfstrahuizen

Op tijd in Heerenveen en bus 48 van iets over 9.00 naar Delfstrahuizen en halte Brug uitgestapt om de route te vervolgen waar ik enkele weken geleden was gebleven.
Al snel verliet ik het dorpje; een plas gedaan in de rietkraag en toen langs het Tjeukemeer; het grootste binnenmeer van NL; met de wat nevelige lucht kon ik de overkant niet zien; het is echt enorm. Na een half uurtje lopen kwam ik bij een gemaal waar nu een kunstenaar atelier houdt. Daar stond ook een leuk beeld van Tjûtske en March, de twee dames om wie de legende van het ontstaan van het Tjeukemeer is beschreven. Ze kwamen uit het weiland; Tjûtske met twee emmers melk en March zonder.

Tjûtske en March

Er stond veen of bos in de brand en March spoorde Tjûtske aan om met haar melk het vuur te doven. Daar wilde ze niets van weten en daarom werd ze uitgescholden voor Tjûtske (kennelijk was dat niet haar echte naam), een naam voor een hond, dus zoiets als: "teef". Maar volgens de legende is hier de naam Tjeukemeer van afgeleid. Zonderling verhaal, maar wel leuk.
Verder voerde de route het land weer in, via een dorpje naar een rijtje boerenwoninkjes langs een wandel/fietspad waar je niet met een vierwielig voertuig kon komen. Idyllische plek, maar om te wonen kennelijk toch niet ideaal want er stonden er wel erg veel te koop.

Huisjes langs fietspad aan de Gietersevaart

Verder door het land over asfalt en vervolgens over een stevige dijk richting Lemmer. Het was maar een korte etappe, die ik nog eens verder afkortte door direct bij het busstation te stoppen. Slechts 11 kilometer gewandeld waarvoor ik al die uren had getreind en nog moest treinen.
Ik beschouw het niet als treinen maar tijd om te lezen. Ik heb in die tijd een stel tijdschriften gelezen die ik van Ab had gekregen, afkomstig van allerlei natuurorganisaties. En verder heb ik "Oorlog en terpentijn" uitgelezen. Had ik gisteren in het vliegtuig ook de tijd mee bekort maar het niet uit gekregen.

Jordy made our day

We hadden, althans Roos had bedacht dat we vandaag een fraaie wandeling konden gaan maken. Ik moet helaas bekennen dat ik niet weet waar we precies gewandeld hebben. Wel weet ik dat het op een haartje na niet door had gegaan.
Ik was hardstikke trots op Roos dat zij de bussen had uitgezocht en precies wist waar we uit moesten stappen om een wandeling te maken die ons was aanbevolen door de meneer van de Information van de eerste dag. Bij de excursie had ze het beginpunt al in de gaten.

Schitterende natuur

Tot onze verbazing en teleurstelling bleek dat de wandeling niet door kon gaan: door aardverschuiving zou het pad niet toegankelijk zijn. Teleurgesteld liepen we terug en toen begon het tot overmaat van ramp ook nog eens verschrikkelijk te plenzen en dat terwijl er voor vandaag een droge, zonnige dag was voorspeld. Roos had zelfs geen paraplu meegenomen; ik gelukkig wel en ook m'n nieuwe regenjack, Ik gaf haar mijn warme overhemd en de plu en trok zelf het gele jack aan. Gelukkig duurde de regen niet lang en ik stelde voor om gewoon maar eens het begin van de wandeling te gaan doen en te kijken hoe ver we zouden kunnen komen.
Roos had het er niet op en vond het maar niks. Ik was daarentegen sterk onder de indruk van de pracht van de natuur: of je in een oerwoud wandelde. De wanden van de kloof staken recht omhoog, tientallen meters en Roos snapte niet dat ik in dit geval niet voorzichtig was en door wilde lopen. Na lieverlee draaiden we toch maar om en daar liepen we een jong Spaans echtpaar tegen het lijf. Ach die namen dat gezeur van die Palmezen niet serieus; niks aan de hand. Ik wilde graag en vroeg of we achter hen aan konden lopen. Nou, dat is bij spanjaarden nooit een probleem; het zijn gewoon ontzettend sociale mensen. En we hebben toch een wonderschone tocht gemaakt!

Waar nodig was een railing om je vast te houden

Tot mijn verbazing had ik helemaal geen last van hoogtevrees; de paden waren meer dan uitstekend, de kanten waren steevast begroeid en op gevaarlijke stukken was een railing om je vast te houden. Grandioos. Ik kon dan ook niet nalaten om Jordy en Christina wel zo te bedanken.
Het was uiteindelijk een cirkelwandeling van drie en een half uur. We hebben geklommen dat m'n benen er moe van waren geworden. Weer aangekomen bij het beginpunt hebben we met z'n viertjes aan de picknickbank nog zitten lunchen met ons meegebrachte voedsel. Smaakte ons uitstekend.

Onderweg hebben we gezellig met elkaar gesproken. En na afloop hebben ze ons zelfs naar Concajas terug gebracht en hebben wij hen gelukkig iets te drinken kunnen aanbieden.
Een fantastisch wandeldag!